Het ongerepte Cebu

Een weekje Cebu, Filipijnen

Een week geleden ging ik in mijn eentje een weekje naar de Filipijnen. Even weg uit de drukke stad en even wat privacy. Ik moet toegeven, die eerste ontbijtjes in je eentje vind ik altijd een beetje ongemakkelijk, zeker op het moment dat je voelt dat mensen je aan het aanstaren zijn. Daarnaast vroeg iedereen aan mij waarom ik toch alleen was, maar ik vond het heerlijk! In je eentje ergens heen gaan, betekent niet dat je continu alleen bent. Overal leerde ik nieuwe mensen kennen, mensen die overal vandaan kwamen. We hadden samen leuke avonden en konden overdag samen naar het strand of een café, kortom, helemaal niet eenzaam. Aan de andere kant had ik wel alle vrijheid om te gaan en staan waar ik zelf wilde.

Dit was dag één:

Na het ontbijtje stapte ik in een taxi om naar de bus naar Oslob te gaan. Na een vaak herhaald gesprek in het buitenland, waar mijn man is, of dan ten minste mijn vriend, waarom ik single ben en dat hij wel met mij wil trouwen, kwam ik aan bij de bus terminal. Bij het betalen merk ik alweer mijn typische beginnersfout. Toen de taxi chauffeur zei dat het twee euro zou kosten om naar de bus te rijden had ik geen zin om af te dingen, maar was ik gewoon ingestapt. Toen ik uiteindelijk alleen met groot geld kon betalen nam hij genoegen met de helft van de prijs. Kortom, ik had weer veel te veel willen betalen.
                Het busstation was het best te omschrijven als grote chaos. Tien mensen die op je afkomen waar je dan heen wil en je wijzen naar een bus. Airconditioning m'am? Uhh yes yes. Dat heeft geleidt tot het instappen in een bus met open ramen. Met een lief vrouwtje achter mij dat mij iets teveel blijft aanstaren. De zonnebrillen, nootjes, en exotische producten vliegen mij alweer om de oren. Ik wijs ze af en wacht geduldig tot de bus vertrekt. Filipijns muziekje op de achtergrond en gaan.  Naja eerst wachten tot de bus vol zit natuurlijk.
In een iets te volle bus met teveel dozen met al het denkbare erin gaan we opweg naar Oslob, met de niet meest moderne, maar misschien wel meer functionele airco, open ramen.
                Don’t cha (gouwe ouwe van de pussycat dolls) door de speaker en langzaam rijden we verder, elke keer stappen er mannen binnen om hun handeltje te verkopen en mijn blik blijft een beetje hangen bij elke bakkerij die wij langs rijden en elk vers fruit kraampje langs de weg, dat heb ik gemist! Palmbomen, chaos, verlaten gebouwen, vervallen gebouwen, zwerfhonden en vuilnis met soms een moderne Mac Donals of warenhuis, zo zou ik Cebu city omschrijven. In totaal was het 135 pesos om naar Oslob te gaan, ruim twee uur in een bus voor iets meer dan twee euro. De Filipijnen zijn goedkoop.
                Waar ik van te voren niet aan had gedacht is dat die bus had natuurlijk geen stops had. Nouja, er waren wel stops, maar deze waren niet automatisch. Iedereen klopte of gaf een schreeuw als hij eruit wilde. Toen we voor mijn gevoel als te ver van Oslob verwijderd waren besloot ik maar uit te stappen. Een man kwam naar mij toe, waar moet je heen? Uh sharky hostel zei ik met mijn verwilderde uiterlijk door de natuurlijke airco en het opgewaaide zand in de bus. Neem die maar. Kost tien pesos. Ik keek naar een klein open busje vol met locals. Ik wist niet eens welke kant het hostel op was dus besloot maar op de man te vertrouwen. Ik stapte het busje in, in de hoop ergens terecht te komen. De vrouwen vroegen meteen waar ik heen ging en een klopte al op de plek naast haar wenkend dat ik daar wel mocht zitten. Ik nam naast haar plaats en al kauwend op nootjes staarde ze mij de rest van de weg gebiologeerd aan, terwijl de vrouw links al slapend tegen mij aan hing.
                De vrouw die mij starend aankeek gaf mij na een kwartiertje een seintje om uit te stappen en liep met mij mee. Ze wees mij de plek aan waar ik de volgende dag de walvishaaien zou zien en leidde mij naar mijn hostel. Dit was tijdens mijn reis in de Filipijnen geen uitzondering, alle lokale inwoners waren altijd behulpzaam zonder dat zij er iets voor terug wilden en spraken vaak goed Engels. Oslob was het best te beschrijven als een echt lokaal dorpje met een paar kleine huisjes en wat hutjes. De mensen leefden vooral buiten en zagen er samen gelukkig uit. Ik legde mijn spullen neer in het hostel en liep naar het café aan zee om te lunchen. Meteen voelde ik de relaxte sfeer, zon, zee, strand, hangmatje, palmbomen. Ik nam plaats en bestelde mijn welverdiende sandwich en een smoothie, de dingen die ik in Korea had gemist. Tijdens de lunch leerde ik de eerste mensen al kennen, twee jongens uit de Filipijnen die aan het rondreizen waren op Cebu. Uiteindelijk hebben we de hele avond samen gelachen en zijn youtube filmpjes gekeken op de tablet. Het was een heerlijke eerste dag.